Może się to wydawać dziwne, ale intymna relacja Luca Guadagnino o pierwszej miłości dwóch kanibali z Ameryki Środkowej lat 80., Do ostatniej kości cały film, ma w sobie tę samą miękkość, wrażliwość i delikatny naturalizm, które wniósł do swojego serialu HBO o nastoletnich luzakach z północnowłoskiej bazy wojskowej, We Are Who We Are. Nawet kiedy ucztują na ludzkim mięsie, odchodząc w śliniakach z krwi i chrząstek, film przedstawia swoich bohaterów – granych ze wzruszającą, strzeżoną delikatnością przez Taylora Russella i Timothée Chalameta – nie jako potwory, ale jako pozbawionych korzeni outsiderów, łaknących kontaktu i zaspokojenia apetytu, którego nie potrafią kontrolować. Zaadaptowany przez Guadagnino's A Bigger Splash i Suspiria writer David Kajganich z 2015 YA coming-of-age novel autorstwa Camille DeAngelis, jest to zarówno horror, jak i humanistyczna opowieść o pozbawionej praw młodzieży, która szuka odpowiedzi na pytanie, kim i czym są, ostatecznie po prostu tęskniąc za przynależnością. W związku z tym wydanie MGM/UA powinno znaleźć szczególnie chłonną widownię wśród ludzi, których wciąż dotyka ta bolesna, młodzieńcza droga do samopoznania. Ponowne spotkanie reżysera z gwiazdą "Call Me by Your Name", Chalametem, również nie zaszkodzi jego atrakcyjności. Emocjonalnym centrum Do ostatniej kości online jest jednak Russell, objawienie Treya Edwarda Shultsa z Waves. Gra Maren, osiemnastolatkę, która niedawno przeniosła się do nowego liceum w Wirginii, gdzie unika zdjęć do rocznika, ale mimo to pragnie przyjaźni. Mimo że jej opiekuńczy tata (Andre Holland) zamyka ją na noc w pokoju w ich przyczepie z powodów, które wkrótce staną się oczywiste, wymyka się na nocną imprezę. W trakcie zabawy przy spokojnych dźwiękach Duran Duran, relaksuje się w stanie oszołomionego zadowolenia – niemal seksualnego odurzenia – i robi coś zaskakującego, co przeraża jej kolegów z klasy. Kiedy wraca do domu zalana krwią, ojciec każe jej spakować co się da w trzy minuty, żeby mogli uciec zanim przyjdą gliny. To oczywiście nie jest ich pierwszy tak pochopny wyjazd. Ale w ich kolejnym, ledwo co zbudowanym domu tymczasowym w Maryland, złamane serce ojca Maren porzuca ją, zostawiając gotówkę i kasetę magnetofonową, na której opowiada o szczegółach jej młodego życia, epizodach rzezi, które zaczęły się od opiekunki do dziecka, kiedy była jeszcze mała, oraz o powodach, dla których nie może się nią dłużej zajmować. Delikatny nastrój i melancholijna powściągliwość – ukształtowane po części przez spokojne, akustyczne fundamenty, z których stopniowo wyrasta nastrojowa partytura Trenta Reznora i Atticusa Rossa – początkowo przywodzą na myśl przepiękne Let the Right One In Tomasa Alfredsona, inny emocjonalnie uwarstwiony obraz pierwszej miłości, w którym pojawił się skonfliktowany opiekun i nastolatka z inną potrzebą karmienia. Jedyną rzeczą, jaką Maren pozostawiła po ojcu, jest jej akt urodzenia, co skłania ją do wyruszenia w drogę w poszukiwaniu matki. (Kajganich zmienia płeć rodziców w stosunku do książki). Dorastając w przekonaniu, że jest jedyną osobą w swoim rodzaju, jest zaskoczona w Ohio, gdy spotyka bardzo ludowego i niepokojąco znajomego Sully'ego, granego przez Marka Rylance'a, który daje z siebie maksimum, komicznie ujmując i zdecydowanie przerażając jednocześnie. Mówi, że rozpoznał jej zapach jako kolegi z paszy z odległości mili. Dziwak, który odnosi się do siebie w trzeciej osobie, Sully daje jej wskazówki, jak do domu na kogoś bliskiego śmierci, zapewniając wyżywienie bez potrzeby zabijania. Jednak po podzieleniu się świeżym mięsem i zakrwawieniu się, Maren raczej wymyka się niż przyjmuje jego ofertę towarzystwa. Jest bardziej skłonna do pozostania w pobliżu, gdy spotyka w Indianie innego, bliższego jej wiekiem karmiciela, Lee (Chalamet). On stawia na agresywny swagger ("Kiedy ważysz 140lbs mokre, musisz mieć duże nastawienie") i jest niepologicznie pragmatyczny o środkach, za pomocą których zaspokaja swoje potrzeby. Ale jak zaczynają podróżować razem, w tym wizyty do jego młodszej siostry (Anna Cobb) w Kentucky, on ujawnia słodszą stronę, która prawie niezauważalnie daje romans. Kilka kluczowych scen wokół tego punktu przechyla się bardziej na terytorium konwencjonalnego horroru. Jednym z nich jest spotkanie w Missouri z redneck nazwie Jake (Michael Stuhlbarg, inny Call Me by Your Name alum) i jego ex-policjant Brad (filmowiec David Gordon Green w rzadkiej roli aktorskiej), podczas którego niewypowiedziane zagrożenie wisi w powietrzu. Kolejna to interakcja z pracownikiem wesołego miasteczka (Jake Horowitz). Podobnie jak wcześniejsza scena z Maren w Virginii, sugeruje ona nakładanie się na siebie pożerania ciał i panseksualnego pożądania, choć nieprzewidziane odkrycia na temat obcego niepokoją Maren, która etycznie sprzeciwia się niszczeniu życia. https://do-ostatniej-kosci-caly-film.zohosites.eu/ https://user-dmca-vod3.1msite.eu/ https://ciekawe-filmy.neocities.org/ http://do-ostatniej-kosci.idea.informer.com https://dreevoo.com/profile_info.php?pid=518306 http://payt.phorum.pl/viewtopic.php?f=3&t=10673&p=22881#p22881 http://forum.slub-wesele.pl/viewtopic.php?p=767854#767854